Przedstawienia to nie tylko spektakle teatralne, lecz także przedstawianie bieżących spraw i problemów. To autonomiczna rubryka „Dialogu” istniejąca wyłącznie w internecie. Teksty pisane specjalnie do Przedstawień będą ukazywać się kilka razy w miesiącu.
Obrazek 1: Wszystko jest pokryte mąką. Ściany, stoły, maszyny i ręce. Na stolnicy leży jeszcze nieuformowane ciasto na chleb i bułki. Obok ceglanego pieca, na półkach stygną świeże wypieki. Z pomieszczeniem roboczym sąsiaduje piekarnia, gdzie można kupić praktycznie wszystko: od brioszek, przez rustykalne chleby, aż po rzemieślnicze bułki na paście miso.
Muszę uczciwie przyznać, że tak gęstego spektaklu jak Very Ibsen dawno nie widziałam. No, może konkurencją w tej kategorii mógłby być Paprykarz szczeciński Michała Kmiecika i Marcina Libera – tak się składa, że też wystawiany w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. Byłam tym bardziej rozbawiona, im mocniej uświadamiałam sobie, gdzie jestem i co oglądam – a znajdowałam się w teatrze, którym niegdyś zarządzała Anna Augustynowicz. Ta sama, która potrafiła wziąć Ibsena bardzo poważnie, jak na przykła w ostatniej realizacji Upiorów w Teatrze Telewizji (2025).
Horror jako gatunek charakteryzuje pewna zawartość kiczu. Żeby to stwierdzić, nie trzeba sięgać do klasyki kina klasy B pokroju Krzyku. Każdy z filmów należących do tego gatunku ma w sobie jakiś element, który za Markiem Fisherem możemy nazwać „osobliwym”: lalka Jigsaw z serii filmów Piła jeżdżąca na uroczym czerwonym rowerku dziecięcym, śmieszne rączki à la „t-rex” w wykonaniu Nosferatu, wielgaśne śruby wystające z boków głowy monstrum Frankensteina. Zasada jest prosta – bierzemy dobrze znany element codzienności i umieszczamy go w nowym kontekście.
Projekty społeczne (czy inaczej: partycypacyjne) wpisały się już na stałe w pejzaż polskiej sztuki – zarówno instytucjonalnej, jak i pozainstytucjonalnej. Wciąż jednak niewiele z nich – a szczególnie tych z obszaru ruchu i choreografii – zostało opisanych i poddanych refleksji. Pewnym wyjątkiem jest pedagogika teatru, która bazuje na pracy grupowej, procesualności, relacyjności i pojawia się coraz więcej tekstów opisujących działania twórcze w tym duchu).
My – Farma Trolli. Przyjmujemy nazwę, jaką nadał nam jeden z anonimowych organizatorów na 29. edycji Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Kontakt w Toruniu i z przekorą – ale również ze świadomością powagi sytuacji, których byłyśmy świadkiniami – dokonujemy jej zwrotu. Rozkładamy historie z Kontaktu na czynniki pierwsze i poddajemy je szczegółowej analizie. „Obnażamy” jest za mocnym słowem, nie do końca chodzi nam też o „callout”.
Kim dzisiaj jest Gość z Teorematu Piera Paola Pasoliniego? Czy historia bogatej rodziny jest nadal aktualna? Kiedy oglądamy film z 1968 roku, możemy odczytać go jako inteligentnie ukrytą krytykę ówczesnego mieszczaństwa, pustoty emocjonalnej i konwenansów społecznych, które rządzą burżuazją. Rodzina ukazana w filmie nie radzi sobie z odejściem Gościa i popada w głęboki kryzys egzystencjalny.
„Tylko szkoda, że jest to konkurs” mówi mi jedna ze studentek grająca w konkursowym dyplomie. Choć przez większość tygodnia można zapomnieć, że na festiwal nie przyjeżdża się bezkarnie, to jednak presja i stres wzrastają na spektaklach oglądanych przez jurorów. Im bliżej finału, tym bardziej rosną nie tylko emocje i oczekiwania osób uczestniczących, ale również trudność wyboru laureatów i laureatek oraz spektakli przez jury i widownię.
Grande finale teatralnego nurtu Festiwalu Nowe Epifanie wyznaczyła premiera Kofman. Podwójnego wiązania w reżyserii Katarzyny Kalwat. Trzon obsady stanowił zespół koprodukującego spektakl Nowego Teatru w Warszawie: Maja Ostaszewska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Ewa Dałkowska i Jacek Poniedziałek. Gościnnie i na zmianę pojawiają się instrumentalistki: Kamila Wąsik-Janiak lub Katarzyna Duda oraz nastoletnie Alicja Strojek, Emilia Mytkowska i Nina Żubrowska w efemerycznej roli małej Sary Kofman. Wśród tylu zabezpieczonych zastępstw znalazło się jednak jedno nieplanowane.
