Przedstawienia

Pomieszczenie wypełnione gęstą czerwoną siecią, tworzącą kształt podobny stalaktytom w przedziwnej jaskini. W innej sali, czarna pajęczyna oplatająca fortepian, który – jeśli przyjrzeć mu się uważnie – okazuje się nadpalony, jak gdyby wyniesiony z pożaru. Okiennice: niekiedy puste, czasem wypełnione bladą taflą lustra.

Moją pierwszą stycznością z „Emilią Pérez” była wiralowa piosenka La Vaginoplastia. Noc po wręczeniu Złotych Globów, wraz z tysiącami skonsternowanych internautów patrzyłam, jak roztańczeni pracownicy kliniki medycznej w Bangkoku wykrzykują „mężczyzna w kobietę, penis w waginę” i wyliczają w rytm przaśnej, broadwayowskiej muzyki kolejne operacje, które mogą towarzyszyć korekcie płci. Przypominało to produkcje Treya Parkera i Matta Stone’a, tudzież konserwatywne wypociny serwisu Daily Wire, ale nic bardziej mylnego.

Gdy piszę te słowa, Warszawa pogrąża się w gorączce błota. Wystawę prac Józefa Chełmońskiego (1849-1914) w Muzeum Narodowym w Warszawie przedłużono po raz kolejny – tym razem do drugiego lutego. O popularności, jaką cieszą się prace Chełmońskiego, mogłam przekonać się sama, gdy w zimnym listopadzie wyruszyłam w drogę do muzeum. To był czwartek albo środa, strasznie wiało, z przyjacielem umówiłam się na 15:00, więc pewnie tylko chwilę się spóźniłam, nie mogła minąć 16:00. Mimo to na wystawie czekał na nas tłum.

Współczesny internet przyzwyczaja nas do rzeczy, które jeszcze dziesięć lat temu wydawałyby się śmieszne i trafiałyby do kompilacji Try not to laugh na YouTube albo na legendarną już usługę Vine, protoplastę TikToka. Z mediów takich jak Onet czy WP płyną do nas clickbaitowe tytuły, a taśmowo pisane artykuły o niedzielach handlowych są przeplatane nic nieznaczącymi reklamami. Na YouTubie mocno średni vlogerzy a czasem ludzie nazywający się „dziennikarzami” opowiadają nam, co mamy myśleć o świecie i polityce, żebrząc jednocześnie o pieniądze na live’ach.