W numerach

Marcin Liber miał świetny sezon. Grand Prix trzydziestego Ogólnopol­skiego Konkursu na Wystawienie Pol­ skiej Sztuki Współczesnej otrzymały Dropie, które wyreżyserował w Teatrze im. Horzycy w Toruniu. Do finału tra­ fił również Dramat rodzaju męskiego z Wrocławskiego Teatru Współcze­snego – obydwa tytuły złożyły się na indywidualną nagrodę za reżyserię. Zapewne nikogo nie zdziwiłby w gro­ nie finalistów także spektakl z krakow­skiego Teatru im. Słowackiego pod tytułem Lepper. Będziemy wisieć albo siedzieć. Trzy znakomite premiery pol­skich sztuk współczesnych.

Chcąc mówić i pisać o dzieciach, dokonujemy pewnego uogólnienia. Tak jak w narracjach o pokoleniach, dla przejrzystości wywodu traktujemy je jako spójną grupę, redukujemy do kategorii wiekowej. Czasem zapomina się o tym, co oczywiste – że dzieci są grupą zróżnicowaną w wymiarze kulturowym, społecznym, ekonomicznym oraz pod względem indywidualnych osobowości i upodobań. Generalizacja pomaga jednak osobom tworzącym treści dla młodych widzów w odpowiednim dobraniu środków estetycznych i tematyki.

„Czy można z nudów zostać faszystą?” – pyta Michał Herer1 i nie jest to pytanie absurdalne ani żart. Jeden z wątków podejmowanych przez autora książki Skąd ten faszyzm? dotyczy niewątpliwego w faszyzmie elementu rebelii – właściwie przeciw czemukolwiek. Bo zarazem przeciw konserwatyzmowi mieszczańskiej stabilizacji i przeciw związanemu z nowoczesnością zalewowi nowości.

W kwietniu i maju najszybsze i największe miasto w Polsce zaczyna nagle zauważać obecność pewnych ptaków. To bowiem miesiące lęgowe nurogęsi, które z różnych przyczyn w ostatnich latach wybrały na miejsce wychowywania piskląt głównie tereny Łazienek Królewskich. Nurogęś to gatunek może nie aż taki rzadki, ale rzadki w wielkich miastach; w dodatku ogólnie w Polsce raczej nieliczny i chroniony. Nazwa jest nieco myląca, bo nurogęś to kaczka. Samiec jest czarny i biały, samica rudo-brązowa i ma na głowie najbardziej punkowego z irokezów.