Przedstawiamy wybrane eseje i artykuły drukowane na łamach "Dialogu".
Przełom lipca i sierpnia 1981 roku to w polskiej historii społecznej moment silnego poruszenia. W kilkunastu miastach i miasteczkach miały wówczas miejsce protesty, będące reakcją obywateli na alarmujące braki zaopatrzenia w sklepach. Aby podkreślić dramatyzm sytuacji, koordynujący akcję związkowcy Solidarności określili protesty mianem Marszów Głodowych.
1
REPRODUKCJA, TEORIA, PRAKTYKA
Czym się różni strajk okupacyjny od przemarszu, pikiety czy demonstracji? W książce Protest Camps dwojga brytyjskich naukowców czytamy:
Ten pluszak jest różowy. Cień nie jest tak bardzo czarny. Jeden i drugi leżą na soczyście zielonej trawie. Taki duży cień, taki mały miś.
Będzie rozpacz nad stratą? Wróć! Miś nie został zgubiony! Miś wyprawił się w daleką podróż. Zwiedza obce kraje i przeżywa fantastyczne przygody. Opowieści o nich zapełnią niejedną przedsenną chwilę. W czarnobiałych pokojach, po ścianach snuć się będą cienie latarni i reflektorów przejeżdżających aut. Miś będzie nurzać się w technikolorze marzeń fazy REM: szczęśliwy, pędzący na przód, dookoła świata.
Westchnęła Polska:
„Tak, jam nie z soli –
(orzeł w koronie, orzeł w koronie)
– i nie z roli, jeno z symboli”
(orzeł w koronie? Bez?)1
Spektakl dla dzieci jest idealnym panaceum na nieustanny kryzys wieku powsze - dniego. Prawda? Wreszcie sytuacja jest jasna – można hulać, bawić się, można wypu - ścić rozbisurmanione myśli z poważnym, ale uczciwym celem: przez ponad godzinę (taka prośba dyrekcji zamawiającego teatru) wciągnąć widzki i widzów w ten świat. Skoro nie lubię procesów zaczynających się od misji, przesłań dla świata – tu wresz - cie można sobie pozwolić na freestyle bez trzymanki.
Rozmowa Zuzanny Berendt, Adama Durjasza, Agaty Koszulińskiej i Doriana W. Widawskiego
Obliczamy z dziewięcioipółlatkiem, ile razy w swoim życiu był w teatrze. To pewnie ostatni moment, kiedy jesteśmy w stanie to odtworzyć. On obstawia pięćdziesiąt spektakli – po pięć na każdy rok życia. Brzmi nawet sensownie, ale jestem sceptyczna, bo niemal zupełnie ominął nas teatr dla najnajów, czyli dla osób młodszych niż trzyletnie, a z prawdziwym rozpędem wkroczyliśmy na teatralną widownię dopiero w szóstym roku życia młodego człowieka. Typuję więc raczej wynik w okolicy dwudziestu spektakli. Ostatecznie jednak doliczamy się blisko czterdziestki.
Z Marcinem Miętusem rozmawia Barbara Klicka
