Przedstawiamy wybrane eseje i artykuły drukowane na łamach "Dialogu".
Rozmowę prowadzili Piotr Morawski i Katarzyna Niedurny.
„Uratować coś z czasu, w którym się już nigdy nie będzie” (s.237). To ostatnie zdanie książki Annie Ernaux.1 Bardzo proustowskie i zarazem mylące; ta ni to powieść, ni to autobiografia opowiada o życiu spełnionym, którego nie trzeba odzyskiwać. Jej autorka (narratorka) niczego nie żałuje i z niczego się nie tłumaczy; przy pozorach otwartości jej powściągliwość aż rani.
Byłeś w harcerstwie?
No, oczywiście! Obsikałem totem! Byłem wtedy metalowcem i starszy kumpel, też metalowiec, powiedział mi: „Wiesz, Tomek, ch***we są te totemy, weźmy je obsikajmy”. O mało nas za to nie wyrzucono z obozu. Najbardziej wkurzyły się dziewczyny, bo to one stroiły je w kwiateczki, te totemy.
A słyszałeś już wtedy o historii Małej Piętnastki?
Chcielibyśmy na zakończenie wyrazić parę dezyderatów: aby międzynarodowe konkursy tańca stały się manifestacją tradycyjnie polską i perjodyczną, powtarzaną w regularnych odstępach czasu (chociażby co dwa lata); aby w celu ożywienia kultury tanecznej w Polsce urządzano, obok konkursów międzynarodowych, konkursy wszechpolskie; […] aby Warszawa zaawansowała do rangi Bayreuth sztuki tanecznej.
USIEKNIEWICZ Trochę jak w filmie, który zaczyna się od biogafii bohaterki, chcę zacząć od przedstawienia naszych gości. Biogramy nie będą aż tak długie, nie dlatego, że paneliści nie dokonali aż tak wielu rzeczy, ale dlatego, że nie mamy czasu. W naszej rozmowie uczestniczą:
Gdy byłam dziewczynką, mówiłam jak dziewczynka, czułam jak dziewczynka i myślałam jak dziewczynka. Potem zaś dorosłam i wyzbyłam się tego, co dziewczęce. Mane, tekel, fares – to znaczy: chyba dorosłam, niemal się wyzbyłam, prawie zapomniałam.
Jak dziewczynka – no bo co to w ogóle znaczy?
