Przedstawienia

 

Przedstawienia to nie tylko spektakle teatralne, lecz także przedstawianie bieżących spraw i problemów. To autonomiczna rubryka „Dialogu” istniejąca wyłącznie w internecie. Teksty pisane specjalnie do Przedstawień będą ukazywać się kilka razy w miesiącu.

 

Dominika Ryczywolska

Pragnę obecności/ Pragnę prawa do miłości” – śpiewają, a właściwie wykrzykują performerki i performerzy w protest songu podczas spektaklu Sen nocy letniej, którego głównym tematem jest miłość i seks osób z niepełnosprawnością. I chociaż uznanie ich uczuć i potrzeb w tej sferze za równe pełnosprawnym może się wydawać oczywistością – jak mi się wydaje – nie jest nią między innymi w polskim prawie. Karane w nim jest zarówno świadczenie usług seksualnych, jak i pomoc w takim spotkaniu – co zwykle robią ich opiekunki/opiekunowie lub najbliższa rodzina.

Maciej Guzy

Ich przyjaźń jest głęboka, ale bywa surowa. Za dziewczyńskich czasów mieszkają w neapolitańskiej dzielnicy biedy, chodzą do tej samej szkoły, czytają te same książki, jedzą lody. Wokół mafia, sporo przemocy, toksyczne chłopaczki i ich ojcowie. Kabriolet sprawnie wprowadzony w ostry zakręt to znak męskości i statusu społecznego. Później rozchodzą się każda w swoją stronę. Elena (Lenù) kształci się i szuka swojej szansy na awans społeczny –  z sukcesami. Bardziej tajemnicza Raffaella (Lila) pod wpływem taty przerywa edukację, wychodzi za Stefano, właściciela sklepu wędliniarskiego.

Dominika Ryczywolska

Współpraca między ludźmi a podobnymi do ludzi – kadetami i kadetami b – na statku kosmicznym w bliżej nieokreślonej przyszłości. Zatrudnieni zostawiający życie na Ziemi dla udziału w projekcie i ci stworzeni po to, by pracować. A ponad nimi, znajdująca się najwyżej w hierarchii Organizacja zbierająca raporty, śledząca każdy ich ruch, analizująca zachowania.

Z Agnieszką Jakimiak rozmawia Bartosz Dołotko

Byłaś nominowana do Paszportu Polityki (bez Mateusza Atmana), nagrody, bądź co bądź, arbitralnie wyznaczającej prestiż i pewne hierarchie. Z kolei ciebie i pozostałych nominowanych – Michała Buszewicza i Jakuba Skrzywanka – można raczej kojarzyć z próbami dekonstrukcji kanonu i skostniałych struktur. Jak się w tym odnajdujesz?

Julia Niedziejko

Dość znamienne dla środowiska sztuki jest to, że mimo różnic formalnych, często skoncentrowane jest wokół podobnych wątków, zjawisk, afektów. Towarzyszy temu aspekt ekonomiczny rynku sztuki, który ma spory wpływ na te tendencje. Poza tym ważnym czynnikiem dla kuratorskich decyzji, zarówno w przypadku pojedynczych wystaw, sezonowych programów teatralnych, jak i festiwali, są potrzeby szacowanych odbiorców. Publiczność ma tę moc kulturotwórczą, że będąc potencjalnym odbiorcą projektów, wpływa na powstawanie tematycznych trendów.

Adrianna Wolińska

Widzimy drżące ciało mężczyzny. Ciało, które zamiera w pozie i służy temu, by je oglądać – widzieć jego napięte mięśnie, śledzić rytm pracującej przepony i arytmiczne mrugnięcia. W bezruchu te mikrogesty nabierają szczególnej mocy i ciężaru, mimo że zwykle są niezauważalne. Ciało to, wystawione na widok ciekawskich oczu, jak rzeźba czy instalacja, staje się przedmiotem, a nie podmiotem swoich działań. Jeśli podejdziemy bliżej, może uda nam się poczuć zapach potu, możliwe, że nawet zobaczymy jego strużkę spływającą po czole. Cały ten występ dla nas, widzów.

Wiktoria Tabak

Zanim Damien Chazelle zaczął tworzyć filmy z kilkudziesięciomilionowym budżetem i Ryanem Goslingiem w obsadzie, wyreżyserował Whiplash (2014). Skromna – zarówno pod względem zastosowanych środków wyrazu, jak i samej fabuły – opowieść o młodym perkusiście, który za wszelką cenę chciał zostać uznanym artystą, to również historia o toksycznym mistrzu, o braku granic w szkołach artystycznych i o tym, że podtrzymywanie szkodliwego mitu sztuki (tej przez duże S, rzecz jasna) wymaga od adeptów i adeptek nierzadko rezygnacji ze zdrowia, życia, związków czy poczucia bezpieczeństwa.

Piotr Dobrowolski

Janusz Opryński, reżyser do dawna wyrażający swoją fascynację „wielką literaturą rosyjską”, trzy lata po premierze Mistrza i Małgorzaty powrócił na scenę Teatru im. Kochanowskiego w Opolu, by wystawić spektakl odwołujący się do obrazów kobiet w twórczości Antona Czechowa oraz ich roli w życiu tego pisarza. W przygotowanych przez teatr materiałach zapowiadających Antonówki wspominana jest tęsknota bohaterek jego tekstów za wolnością, miłością i lepszym życiem.

Weronika Parfianowicz

Bardzo się cieszę, że wreszcie dostępna jest po polsku ostatnia książką Davida Graebera i Davida Wengrowa (wydana już po śmierci tego pierwszego wybitnego antropologa) i mam skrytą nadzieję, że opasły tom z pomarańczową okładką, zatytułowany śmiało Narodziny wszystkiego. Nowa historia ludzkości znalazł się pod choinkami w wielu polskich domach,  na przykład jako prezent dla miłośników wielkich syntez na temat gatunku ludzkiego, w rodzaju rozpraw Juwala Noacha Harariego.