-A A +A

Dialog Facebook  Dialog - Instagram

PL EN

Blog

W tej rubryce zamieszczać będziemy wpisy, notatki, spostrzeżenia członków zespołu redakcyjnego „Dialogu” na tematy czasem bezpośrednio, czasem luźniej, a czasem w ogóle nie związane z tematyką poruszaną w miesięczniku.

15 lut, 2022
Szansa na nowe otwarcie

Pierwsze premiery nowych dyrekcji bywają traktowane jak wypowiedzi programowe. Jeśli rzeczywiście nimi są, spektakl inaugurujący dyrekcję Jakuba Skrzywanka w Teatrze Współczesnym w Szczecinie jest wypowiedzią wyrazistą. Edukacja seksualna w reżyserii Michała Buszewicza – spektakl zrobiony z myślą (nie tylko!) o młodzieży przy udziale młodzieży – zagrana na dużej scenie Teatru Współczesnego to deklaracja: teatr publiczny jest od tego, żeby edukować, a jeśli szkoła pod rządami ministra Czarnka, nie zamierza wprowadzać do programu edukacji seksualnej, zadanie to przejmie teatr nie... czytaj więcej

08 lut, 2022
Marzenia marzeniom nierówne

Dołożywszy coś tam do zrzutki na lek dla pewnej wrocławianki chorej na inwazyjnego chłoniaka, już po dobie zobaczyłam w telewizji rozpromienioną twarz kobiety, której rodacy uratowali życie. Spontanicznie zebrali półtora miliona złotych. W dwudziestu krajach Europy takie marzenie o zdrowiu byłoby spełnione z automatu. Kilka dni później zobaczyłam wzruszający wybuch radości personelu medycznego pewnej kliniki, gdzie łańcuch dobrej woli pozwolił nie tylko zebrać pieniądze, ale też zdobyć półroczny zapas leku niezbędnego do życia młodej położnicy.

Te przejawy spontanicznego,... czytaj więcej

01 lut, 2022
„O jakże spartaczone jest dzieło stworzenia”

Tak mówił Faust w sztuce Tadeusza Bradeckiego. Rok był 1984, czas marny, ostatnie, w co w Polsce można było wtedy wierzyć, to w to, że zgodnie z maksymą Leibniza nasz świat jest najlepszym ze światów. We Wzorcu dowodów metafizycznych tymczasem spór o duszę Fausta toczyli Mefistofeles i właśnie Leibniz, rzecznik Rozumu i wyznawca harmonii przedustawnej. Trwał podstawowy spór metafizyczny między koniecznością a przypadkowością istnienia. I to wszystko w dodatku wierszem.

Leibniz wabił Fausta metodą Dowodzenia Sposobem Geometrycznym, a zwłaszcza użyciem Machiny Rozumnej, „... czytaj więcej

25 sty, 2022
Tydzień z życia

Najpierw dowiedziałam się, że nie należę do klasy średniej. Później dowiedziałam się, że nie należę do klasy średniej, nawet po histerycznej walce polskiego rządu o moje wkluczenie i korekcie założeń dopuszczającej w tych rozliczeniach umowy zlecenia. W tym samym czasie dowiedziałam się, że zostaję w domu przez dziesięć dni na kwarantannie, nawet po histerycznej walce rządu którą stoczył, by uratować Polakom ferie. Potem włączyłam Al Jazeerę i zobaczyłam korytarze powietrzne utworzone przez Amerykanów, transportujących broń na Ukrainę. Usłyszałam mieszkańców Charkowa, którzy mówili, że idą... czytaj więcej

18 sty, 2022
Bo we mnie jest seks

Byliśmy z mężem na filmie Bo we mnie jest seks w naszym ulubionym kinie Elektronik. Tuż obok – szkoła filmowa. Skromnie, ale profesjonalnie.

Godzina 17.15. Na seansie oprócz nas dwie osoby. Już są. Czekają. My – niespokojni: będzie seans? Spokojnie, słyszymy, u nas wyświetlamy, jeśli są dwie osoby na widowni. Galaktyka.

Uwielbiam kino Elektronik.

Dla mnie, kinomanki, przeżycie nie z tej ziemi. My i jeszcze dwójka, też razem, i pusta sala. I te rzędy krzeseł. I czerń ekranu, i nagle on rozbłyska (wiem, to tandetny opis, ale mam do niego prawo, „prawo do... czytaj więcej

11 sty, 2022
Odlot

Pod koniec roku, spojrzawszy odpowiednio uważnie ku zachodowi, można było dojrzeć dwie potężne damy zwijające swoje wieloletnie gospodarstwa. W Berlinie była to Angela Merkel po szesnastu latach rządzenia Niemcami i poniekąd Europą. W Szczecinie – Anna Augustynowicz po trzydziestu latach prowadzenia Teatru Współczesnego. Angelę M. pożegnano uroczystą zmianą wart, Anna A. sama sobie wyreżyserowała Odlot, naszpikowany symbolami spektakl. Premiera odbyła się trzy dekady (równo co do dnia) od jej pierwszej tu realizacji, Klątwy Wyspiańskiego, przygotowała ją stała ekipa (Marek Braun,... czytaj więcej

04 sty, 2022
Fajerwerki

Z pierwszego tomu Genialnej przyjaciółki Eleny Ferrante (gdyby ktoś jeszcze nie wiedział: neapolitańskie osiedle po wojnie dźwiga się z biedy i otrząsa z faszyzmu) zapada w pamięć wystrzałowa scena pojedynku na fajerwerki. Oto młody Stefano Carracci dziedziczy po ojcu lichwiarzu sklep i pieniądze, a że pragnąłby jeszcze powszechnego poważania, urządza hucznego sylwestra. Zaprasza całymi rodzinami sąsiadów, nawet tych, którzy kupują u niego na kredyt, wszystkich prócz braci Solara, synów właściciela cukierni, samozwańczych władców dzielnicy. Zabawa jest szampańska: toasty,... czytaj więcej

21 gru, 2021
Dojdzie bez znaczka i bez adresu

Swojego czasu Krzysztof Warlikowski dziwił się, że Poczta Polska jeszcze istnieje. Co, jak co, ale w te Święta Bożego Narodzenia trudno o poczcie zapomnieć.

Tuż przed Mikołajkami rozpoczęła się narodowa analiza kartek świątecznych przygotowanych przez warszawski Ratusz. Krzysztof Bosak narzekał na kaprawy realizm („Postaci nie mają twarzy”) i zwichrowany symbolizm („Symbole bez treści”), raz jeszcze demonstrując swoje zbyt rzadko doceniane oblicze romantycznego kochanka („Chłód zimy nie jest zrównoważony ciepłym światłem gwiazd”). Jan Fiedorczuk z DoRzeczy.pl policzył gwiazdy na... czytaj więcej

14 gru, 2021
Covidowa mgła

Ukazał się nasz nowy numer – podwójny, listopadowo-grudniowy. Nieplanowany w tym kształcie. Wirus przeorał nam redakcję, wyłączył na dłuższą chwilę osoby kluczowe, potem już nie było jak dogonić czasu. Trzeba było inaczej układać materiał, komponować jeden zeszyt o zwiększonej objętości. A koleżanki i koledzy, choć zaszczepieni jak należy, przeszli swoją covidową ścieżkę, nieprowadzącą na szczęście przez szpital i respiratory, ale wystarczająco niemiłą, żeby dobrze wiedzieć to, co powinni wiedzieć wszyscy: to nie jest jakaś taka „grypka”.

Ale co nam po tej wiedzy? Właśnie ogłoszono... czytaj więcej

30 lis, 2021
Nekropolityka

Ktoś to wszystko przeczytał w Kinderszenen, książce o śmierci napisanej ze strachu przed śmiercią, w której autor za wszelką cenę usiłował nadać sens masakrze powstania warszawskiego, by stawić czoła własnej nieuchronnej śmierci. Strzępy, miazga, zwęglone resztki, skotłowane szczątki – oto co zostaje z ludzkiego życia po śmierci, nie tylko wtedy, kiedy wybucha czołg-pułapka, trafia się zbłąkany pocisk czy trzęsienie ziemi, ale zawsze. Rymkiewicz wie przecież, że „wszystko, co żyje, będzie zmasakrowane”.

Dzisiejsza nekropolityka jest ufundowana na podobnym lęku i... czytaj więcej