Blog | Page 18 | Dialog – Miesięcznik poświęcony dramaturgii współczesnej

15 sty, 2019

Ciąg dalszy złych wiadomości w kulturze. Po decyzji o zaprzestaniu wydawania przez Filmotekę Narodową – Instytut Audiowizualny „Dwutygodnika”, ciągle niepewnej sytuacji Instytutu Teatralnego, dotacji na dalszą działalność nie otrzymało Centrum Sztuki Włączającej: Downtown.

Downtown to przedsięwzięcie Teatru 21 i Biennale Warszawa – interdyscyplinarny ośrodek finansowany w ramach programu „Niepełnosprawność i społeczeństwo” przez miasto Warszawa, współpracujący z wieloma instytucjami, którego celem jest nie tylko tworzenie przedstawień teatralnych, lecz także prowadzenie działalności... czytaj więcej

08 sty, 2019

Sama naukowość

Spektakl Grotowski non-fiction (koprodukcja Teatru im. Kochanowskiego w Opolu i Wrocławskiego Teatru Współczesnego) udaje konferencję teatrologiczną. Aktorzy wcielają się w badaczy, którzy przygotowali artykuły do książki konferencyjnej poświęconej Grotowskiemu i teraz mają zaprezentować autoreferaty. Rzecz prowadzi prof. Krystyna Duniec, doświadczona moderatorka podobnych spotkań. Wyjdzie ze swej roli pod koniec przedstawienia, gdy zaczną się zbiorowe zadania aktorskie, nawet zaintonuje – bardzo ładnie – wspólne śpiewanie pieśni Ej, przeleciał ptaszek. Nie wiem, czy... czytaj więcej

25 gru, 2018

Nieboska

Krakowską Boską Komedię zdominowały w tym roku warszawskie spektakle. Oprócz Żab Michała Borczucha i Metafizyki dwugłowego cielęcia Natalii Korczakowskiej z warszawskiego Studia, Zapisków z wygnania Magdy Umer (z Krystyną Jandą) z Teatru Polonia, Wyjeżdżamy Krzysztofa Warlikowskiego z Nowego Teatru, Strachu Małgorzaty Wdowik z TR Warszawa, Wujaszka Wani Iwana Wyrypajewa z Teatru Polskiego, Spektaklu dla turystów Wojtka Ziemilskiego (koprodukcja Komuny//Warszawa i Slovensko mladinsko gledališče z Lublany) i Jumpcore ... czytaj więcej

18 gru, 2018

Kuracjuszki z Interno

Trzydzieści siedem lat od wprowadzenia stanu wojennego to szmat czasu, dłuższy niż od końca drugiej wojny do 13 grudnia 1981. Tym, którzy pamiętają, nie chce się w to wierzyć; ci młodsi uważają nie bez racji, że jedno i drugie było wystarczająco dawno od dziś, by się tym przesadnie nie zajmować. Trzydzieści siedem lat to czas wystarczająco długi, by stosunek do tamtych wydarzeń podlegał przemianom, od lekceważenia po kombatancki kult, od heroizowania po ironizowanie. Zwłaszcza sprawa internowania działaczy i działaczek – w zwykłych więzieniach, ale i w domach wczasowych – to jeden z... czytaj więcej

27 lis, 2018

Teka dla teatru

Naiwnością byłoby oczekiwać, że wśród uczestników konkursu otwartego ZAiKS-u i WFDiF na dramat dla Teatroteki znajdzie się „polski Shakespeare”. Niemniej, kiedy z 232 opatrzonych godłem prac, które nadesłano, odsiano utwory najsłabsze, w tym naiwne obrazki twórczych i sercowych dylematów malarek i innych artystek oraz nieporadne psychodramy, to okazało się, że jest całkiem ciekawie i jest o czym rozmawiać. W największym skrócie i uogólnieniu obraz wyglądał tak.

Bardzo niewielu autorów czuło się skrępowanych formatem obrazu telewizyjnego. Za nic mieli zamkniętą przestrzeń czy jedność... czytaj więcej

20 lis, 2018

Fantazja czeskocieszyńska

11 listopada śmiałem się, uśmiechałem i melancholijnie kiwałem głową nad meandrami drogi Polski ku niepodległości. Aby bez przeszkód oddawać się tym nie dość wzniosłym czynnościom, udałem się za granicę. Kogoś to zdziwi?

Ulicami Warszawy szedł marsz, po którym głosy opozycyjne wobec panującego reżymu smutno zamilkły. A to dlatego, że mimo iż organizując obchody stulecia niepodległości przedstawiciele władz koncertowo zrobili z siebie durniów, mimo iż naziolskie hasła nie znikły z tła, to masowy udział ludności był i tak po wielekroć większy niż na największych opozycyjnych wiecach.... czytaj więcej

13 lis, 2018

Listopad

Chodziliśmy odwiedzając groby. Każdy kogoś sobie przypomina. My, w „Dialogu”, coraz więcej osób.

Ale cmentarze to nie tylko listopad. Kiedyś podczas letniego pobytu nad morzem, jak zwykle w Dębkach, ktoś mnie i Zbyszka zaprowadził na cmentarz mennonitów. To ci dzielni, co osuszyli nam Żuławy. Niemieckie, holenderskie nazwiska. Cmentarz był cały zarośnięty chaszczami, tablice porąbane siekierami albo skradzione. Trzymała się jeszcze mała kaplica. Niestety, służyła za wychodek. W 1945 roku mennonici uciekli z Polski przed Armią Czerwoną. Jak wygląda dziś miejsce pochówku ich przodków... czytaj więcej

06 lis, 2018

W obozie Trojan

Trafiłam do Troi. Przypominała wysypisko śmieci zalane czerwonym światłem, po ziemi walały się stare szmaty i kanistry. Na tronie pośrodku siedziała profesor Aleksandra Górska jako król Priam w ciemnych okularach i chyba trochę drzemała, a u stóp tronu prężyli się ci, którzy po latach oblężenia pozostali jeszcze przy życiu. Piękna Helena zwana Niezamądrą (Klaudia Kulinicz) w przerysowanym makijażu uśmiechała się niepewnie do zniewieściałego Parysa w futerku (Konrad Szymański, także jako Menelaos), dzielna Andromacha (Aleksandra Boroń) ledwie powstrzymywała deliryczne drgawki u boku Hektora... czytaj więcej

30 paź, 2018

Robinson jest artystą

Angelus to przyznawana od 2006 roku wrocławska nagroda literacka dla autorów z Europy Środkowej, których prozę w minionym roku kalendarzowym opublikowano w Polsce. Dotychczas z reguły laureatami zostawali autorzy tłumaczeni: Jurij Andruchowicz, Martin Pollack, Péter Esterházy i następcy. W tym roku nastąpił wyłom: po raz pierwszy nagrodzona została powieść polska – Robinson w Bolechowie Macieja Płazy (wydawnictwo WAB, Warszawa 2017). Nie dość na tym: ta sama książka zwyciężyła w plebiscycie czytelników.

Powieść Macieja Płazy ma konstrukcję w zasadzie tradycyjną, jednak... czytaj więcej

23 paź, 2018

Suknia Alexis

W spektaklu pada deklaracja: „Jeśli chodzi o temat – nie, nie będzie u nas ani Lecha Wałęsy, ani Leszka Balcerowicza, ani Lecha czy Jarosława Kaczyńskich. O dziwo, do minimum ograniczono także kwestie polityczne. U nas będą zwykli ludzie i ich popkulturowe promyczki szczęścia”. I rzeczywiście – nie ma Wałęsy ani Balcerowicza. Z polityków jest grany przez Michała Koselę Człowiek z Teczką, który jako żywo przypomina Stana Tymińskiego. Jednak nawet on nie mówi o polityce, a jedynie snuje teorie spiskowe na temat Józefa Tkaczuka. Jest Anatolij Kaszpirowski (Irena Wójcik), tu występujący trochę... czytaj więcej