Rozmowy, dyskusje, debaty nagrywane w redakcji i poza redakcją, udostępnione we fragmentach lub w całości, w postaci nagrań audio, wideo lub w druku.
MORAWSKI: Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej to okazja, by obejrzeć teatr, jakiego na co dzień chyba nie oglądamy. Na przykład teatr dla dzieci i młodzieży. Mam wrażenie, że jest on słabo opisywany, a jeżeli jest – to raczej w wąskim kręgu.
Jak dawno przestałeś być dyrektorem Teatru Animacji w Poznaniu? Dwa sezony temu?
Dwa… i pół. Nie, zaraz. Z końcem sezonu 2016/2017. Czyli niecałe dwa sezony temu. Przepraszam, nie przywiązuję wagi do takich dat.
I byłeś nim jedną kadencję?
Zaczęłam dzisiejszy poranek od przeczytania wywiadu z Donaldem Tuskiem, udzielonego z okazji przyznania mu tytułu Człowieka Roku „Gazety Wyborczej”.
WITTCHEN-BAREŁKOWSKA: Trzydzieści lat po śmierci Thomasa Bernharda większość jego powieści i dramatów została przetłumaczona na polski. Chciałabym jednak zapytać, jakie było państwa pierwsze spotkanie z Bernhardem w czasach, kiedy ta literatura nie była znana w naszym kraju.
Dariusz Miłkowski powiedział nam w rozmowie, że najlepszymi urzędnikami byli ci, których teatr kompletnie nie obchodził – z nimi można się było dogadać.
KRAKOWSKA: Czy rzeczywiście wszystko już było i nawet te same spory powracają cyklicznie? Zaraz po wojnie Maria Dąbrowska z Janem Kottem udawali, że spierają się o Conrada, choć tak naprawdę spierali się o powstanie warszawskie.
MORAWSKI: Teatr instytucjonalny jest hierarchiczny. Obok edukacji – na wszystkich poziomach – to być może instytucja, która w kulturze w najwyższym stopniu reprodukuje pewne mechanizmy czy struktury władzy.
Musiałem zaprosić Klątwę, nawet gdyby mi się nie podobała. Szczęśliwie mi się podobała.
OLKUSZ: Spotykamy się, by porozmawiać o teatralnym Berlinie… I w tym miejscu można by wstawić westchnienie jak z Trzech Sióstr tęskniących za Moskwą. Bo przecież polski teatr tęskni za Berlinem i za jego teatralnymi mitami.
