Nie karze się przecież za niewidzenie

Historia się wydarza wcale nie za Wisłą. Taka mieścina, gdzie wszyscy widzą i reklamy, i promocje, i że zaraz będzie wojna. A wojny takiej, co się w ludziach toczy, nikt nie widzi.

Chodzi taki Pan po ulicy, co go właśnie nikt nie widzi. Nawet Babcia, co w tramwaju do mnie: „Nie widzisz, że stoi kobieta starsza!” – ona też niczego nie widzi. Swoją drogą, jej by pewnie też nikt już nie widział, gdyby nie to, że w tramwaju na obcych ludzi głos podnosi.

Idę dzisiaj, z tramwaju wychodzę, siedzi Pan w kuckach na kawałku kartonu, i zapisuje ciurkiem słowa, drobnym druczkiem, na stosie swoich kartek, pogiętych i porwanych od deszczu i od wiatru. Nosa nie wyciąga z nich o żadnej porze dnia, nawet jak jest ciemno, ma latarkę na głowie zaczepioną, i tylko siedzi w nich, i pisze, i nawet zimą siedzi skulony albo wciśnięty w reklamówkę i zapisuje ‒ tak myślę – myśl po myśli. Cały świat spisuje chyba z dokładnością do milimetra. On najwięcej widzi z nas wszystkich na tej ulicy.

Mówię mu dzień dobry, a on do mnie nic nie mówi. Nigdy mi nie odpowiedział jeszcze, a ja zawsze witam go i żegnam. I się nie gniewam wcale, bo jedni nie widzą, a inni nie mówią, i nikt za to nie karze przecież. I tych wszystkich, co go nie widzą, też nikt nie ukarał. Oni nie wiedzą tego, że jak się nie widzi, to się staje trochę niewidzialnym. Oni sami będą chcieli być zobaczeni, jak ich kiedyś też nikt już nie będzie widział. I wtedy zobaczy ich tylko Pan z ulicy i nie powie im dzień dobry. A oni będą chcieli, żeby im ktoś powiedział. Ale się nie karze przecież za niemówienie.

Jestem Natalia i ostatnio uczę się pokory. Podczas Autokorekty1 czułam się zobaczona i widziana. Opowiadaliśmy wielu ludziom o naszych najgłębszych zranieniach. Wtedy każdy mówił mi dzień dobry i chciał mnie przytulić. Jak już rozdrapaliśmy sobie te rany, to znowu przestali nas widzieć. I tak się skończyła dla mnie Autokorekta. Ale ja się nie gniewam wcale. Nie karze się przecież za niewidzenie.

• 1. Autokorektę, którą stworzyli licealiści Ostap Junko, Amelia Karwacka, Jagoda Klimkowska, Zosia Mańkowska, Kaja Sienkiewicz, Aleks Ślązak, Natalia Wrońska, drukowaliśmy w „Dialogu” nr 6/2022. Spektakl przy współpracy reżyserskiej Jakuba Skrzywanka wystawił TR Warszawa.