Marie NDiaye napisała Honneur à Notre Elue dla hamburskiego Schaushpielhaus – może właśnie ze względu na ten niemiecki kontekst tematem dramatu uczyniła politykę. Najbardziej agresywną, z podrzucaniem świń, fałszywymi oskarżeniami i brutalnością, przy której bejsbolowy mecz jest jak zabawa w piaskownicy. Ale… Ale NDiaye nie byłaby sobą, gdyby fabuły nie odrealniła – główna bohaterka, Najmiłościwsza Nasza Wybrana, jest uosobieniem wszelkich cnót. To jednocześnie pomaga i szkodzi dramaturgii.
Bohaterowie niemieckiej dramatopisarski Olgi Bach (ur. 1990) to – jak dowiadujemy się z dramatu Die Vernichtung – jej rówieśnicy. Noszą imiona Jan, Tobias i Julia – najpopularniejsze w 1990 roku wśród dzieci urodzonych w Niemczech. Nie chce się jednak wierzyć, że są nowymi everymanami. Albo inaczej – zszokowany czytelnik robi, co może, by nie wierzyć, że nimi są.
Jordan Tannahill, niespełna trzydziestoletni, wszechstronny kanadyjski artysta (reżyser, tancerz, choreograf, filmowiec i dramatopisarz) akcentuje własne powinowactwa z twórczością queer i często posługuje się kojarzonymi z nią formami wyrazu. Napisana przez niego przed trzema laty sztuka Late Company korzysta jednak z klasycznej sytuacji dramatycznej i operuje stonowaną, konwencjonalną poetyką.
W roku 2010 w wyniku tąpnięcia ziemi kilkudziesięciu chilijskich górników zostało uwięzionych w kopalni miedzi i złota. Przez ponad dwa miesiące cały świat śledził zmagania ekipy ratunkowej, która za pomocą kapsuły ratowniczej próbowała wydostać górników na powierzchnię. Media relacjonowały te zmagania człowieka z naturą, ale także śledziły i rozwijały pewne „wątki poboczne” całej historii, które interesowały publiczność nie mniej niż tragiczny los mężczyzn. Jednym z takich wątków była miłosna historia rodem z południowoamerykańskich seriali.
W Belgradzie 22 grudnia 2016 roku zakończył się Hfestival poświęcony tematom społecznym oglądanym przez obiektyw sztuki zaangażowanej. Laureatem głównej nagrody w konkursie na najlepszy współczesny dramat zaangażowany pisany w języku serbskim, chorwackim, bośniackim albo czarnogórskim został Mirza Skenderagić, autor dramatu Probudi me, kad završi. Dwudniowy festiwal otworzył ambasador Szwajcarii, mówiąc (cytuję za przekładem serbskim), że „sztuka i kultura mogą spowodować pozytywną zmianę w społeczeństwie, w którym żyjemy”. Zapamiętajmy to.
Annie Baker (ur. 1981) zadebiutowała jako dramaturżka na nowojorskich scenach w roku 2008 tekstem Body Awareness (Świadomość ciała). Od tego czasu – nie tylko w teatrach off-broadwayowskich, ale też w różnych miejscach Stanów Zjednoczonych i poza granicami kraju – wystawionych zostało sześć jej sztuk.
Masz trzynaście lat, umiera twój ojciec. Był urzędnikiem. Sfrustrowanym. Gardził tobą. W wieku osiemnastu lat umiera twoja matka. A ty sam może masz już powyżej czterdziestki, rzuciła cię kobieta i musisz posprawdzać klasówki. A swoich uczniów najchętniej byś pozabijał. A może jesteś dziewczyną, nazywasz się na przykład Jessica, twoja matka powtórnie wyszła za mąż i urodził ci się młodszy brat. Stoisz teraz i zastanawiasz się, co by się stało, gdyby spadł na posadzkę. Albo na imię masz Mario.
Urodzony w roku 1983 w Halle an der Saale Stephan Seidel to nowa postać w niemieckim teatrze. W swoim dorobku ma zaledwie pięć tekstów dramatycznych (co przy dzisiejszym szale pisania autorów młodego pokolenia może być zaskakujące), ale należy dodać, że Seidel jest jednocześnie aktywny jako reżyser. Oprócz studiów literaturoznawczych autor ukończył także reżyserię teatralną i od roku 2010 regularnie inscenizuje – przede wszystkim własne dramaty, choć zdarzało mu się pracować także nad tekstami niemieckich klasyków.
„Nie bójcie się, dna nie ma, DNA NIE MA, DNA NIE MA!” – uspokaja nas, mieszkańców wstrząsanego niekończącym się kryzysem kapitalistycznego świata Zachodu, Mani, były naukowiec, jeden z bohaterów sztuki Jonasa Hassena Khemiriego ≈[ungefär lika med]. Słowa padają w końcowej scenie dramatu, kiedy Mani, pracujący na czarno przy remontach, spada z dachu, który naprawia.
