Praca w czasach zarazy
Teatry przestają grać. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego zdecydowało, że od czwartku zamknięte będą filharmonie, teatry, muzea i galerie. Od wczoraj nie pokazują już przedstawień teatry na Śląsku i w Poznaniu. Do końca marca, do połowy kwietnia – przez kilka tygodni nikogo nie będzie na widowniach teatrów; nikt też nie wyjdzie na sceny.
Widzki i widzowie sobie poradzą. Takich, co bez teatru żyć nie mogą, aż tak wiele nie ma. Najgorzej mają twórcy.
Pal sześć ambicje reżyserów, których spektakle nie zostaną zagrane. Ale co z aktorkami i aktorami, którzy zarabiają za każde wyjście na scenę? Co z tymi, które/którzy grają gościnnie, bez etatów, a więc w zasadzie cały dochód pochodzi z tego, co się zagra? A jak się nie gra przez miesiąc? Jak się przez miesiąc nie zarabia, choć domowy budżet był przecież zaplanowany? Co wreszcie z innymi pracownikami teatrów i innych instytucji kultury, którzy pracują na śmieciówkach, a teraz przez dyrekcje zostaną wysłani do domów? Co z tymi, którzy, uprawiając freelancerkę, swoją pracę wiążą z działalnością teatrów i innych instytucji kultury?
Tymczasem na przygotowywaną Ustawę o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19… zareagowali najpierw przedsiębiorcy, domagając się przede wszystkim zapłaty za zadania, które w myśl ustawy może nałożyć na nich rząd. Chcą też pomocy państwa w związku z chorobą pracowników i możliwością objęcia ich kwarantanną.
W grę, rzecz jasna, wchodzą całkiem inne kwoty, niż te należne za zagranie kilku przedstawień, które pomogą domknąć miesięczny budżet. Ale to – jak zawsze – pracodawcy są najbardziej poszkodowani. I – jak zawsze – to oni mają mieć rację. Tylko dlatego, że są silniejsi.
A kultura jest słaba, również dlatego, że jest ciągle słabo uzwiązkowiona. Kto więc ma pilnować interesów aktorek i aktorów? Stowarzyszenie ZASP?