Skrzywdzeni i poniżeni
Eribon i teatr krytyczny, czyli o elektoracie prawicy
Joanna Krakowska
W dzisiejszej rzeczywistości politycznej coraz częściej za oczywisty przyjmuje się związek między głosem ludu a mandatami prawicy. Należałoby więc powtórzyć gest Didiera Eribona z książki Powrót do Reims, tylko zamiast własnej rodzinie, przyjrzeć się bohaterom współczesnych dramatów, kierując się analogicznym pragnieniem zrozumienia, dlaczego tak wielu z nich z pewnością głosowałoby dzisiaj na prawicę.
Siostry
Rafał Wojasiński
Benia, stara panna, mieszka na wsi ze swoim ojcem Romkiem - człowiekiem bez pracy, bez nogi i niespełna rozumu, tak przynajmnjej o nim mówią. Tymczasem Romek jest domowym filozofem, piszącym niekończący się pozew przeciwko światu, który obraża jego uczucia. Na jego śmierć tylko czeka reszta rodziny z miasta, czyli matka, siostra i szwagier Beni. Wstydzą się Romka i nie przychodzą na jego pogrzeb, ale przejmują dom. Kameralny dramat, pełen poetyckich rytmów i niedopowiedzeń, pokazuje rodzinne, ale też społeczne napięcia.
Cudownie jest być nikim
Rozmowa z Rafałem Wojasińskim
Wynurzenia
Zapach biedy
Pedro Pereira
Wojcieszek
Magda Piekarska
Swietłaną Przemysław Wojcieszek próbuje opowiedzieć berlińczykom Polskę. I nie jest to krzepiąca baśń z happy endem, jedna z tych, do których przyzwyczaił nas twórca Made in Poland. Przyzwyczaił nas też do nagłych wolt i ostrych diagnoz, wypowiadanych zdecydowanym tonem. Do zwrotów z kina w stronę teatru i z powrotem. Do tego, że tezę, której jeszcze niedawno bronił z zapałem, potrafi nagle zakwestionować.
Swietłana
Przemysław Wojcieszek
Polski artysta jeździ po Berlinie jako kierowca ubera. Źle zarabia i daje upust swojej frustracji w monologach prowadzonych za kółkiem. Na innym planie rozpada się jednak jego związek i ubywa powodów, by wracać, zwłaszcza że w Polsce za konserwatywnych rządów nie ma już szans na swobodne uprawianie sztuki. Bohater wozi różnych ludzi, a najbardziej tajemniczą pasażerką jest prostytutka Swietłana, jedyna, z którą nie wolno mu rozmawiać. Nic dziwnego, że się w niej zakochuje... Gniewny, zaangażowany i zabawny tekst.
Swietałana to mój teatr
Rozmowa z Przemysławem Wojcieszkiem
Ustanowienia
Piotr Morawski
Czemu pani jest sama?
Jeanne
Jean Robert-Charrier
Przełożyła Bogusława Frosztęga
Historia emerytki mieszkającej w wielkim paryskim bloku, objętej programem pomocy osobom starszym. Początkowo nieufna wobec swojego nowego, młodego opiekuna z czasem otwiera się i pogodnieje zostawiając za sobą przykre wspomnienia sprzed lat. Kameralna opowieść na troje aktorów o samotności starszych i niewydolności systemu pomocy społecznej.
Inny teatr prywatny jest możliwy
Piotr Olkusz
Urodzony w 1984 roku w Tours Jean Robert-Charrier stał się bohaterem mediów, gdy w 2015 roku objął kierownictwo paryskiego Théâtre de la Porte Saint-Martin. Był już wówczas – i mimo upływu czasu wciąż nim pozostaje – najmłodszym w stolicy dyrektorem teatru w Paryżu, zaś jego wcześniejsza, krótka kariera teatralna wydawała się przebiegać w rytm hollywoodzkiego scenariusza.
Nawozy sztuczne
Co to będzie?
Tadeusz Nyczek
Zepsuć miasto
Gentryfikacja jako źródło cierpień
Richard Florida
Przełożył Sławek Królak
Przekład rozdziału z książki The New Urban Crisis: How Our Cities Are Increasing Inequality, Deepening Segregation, and Failing the Middle Class - and What We Can Do About It, Basic Books, New York 2017.
Artwashing: związki sztuki i gentryfikacji
Paweł Możdżyński
Współczesna gentryfikacja miast jest ukierunkowana na szybki zysk, na sanityzację przestrzeni miejskiej, wzmacnianie klas i kultur hegemonicznych, osłabianie społeczności zdominowanych i delegitymizację ich stylów życia. Miasto kreatywne nasączone archipelagiem centrów kreatywności, które w istocie są centrami biznesu jest tego przykładem. Artwashing cały czas ma się dobrze. Nic nie zapowiada uwolnienia artystów z tego procesu.
Kapitalityczna sztuka uszlachetniania przestrzeni
Weronika Parfianowicz
Artykuł poświęcony jest roli artystów w procesie gentryfikacji. Autorka, odnosząc się do współczesnych badań nad tym zjawiskiem, stawia pytania o to, jak proces ten przebiega w specyficznych społeczno-ekonomicznych warunkach, typowych dla miast postsocjalistycznych, jakim jest na przykład Warszawa i jakie strategie podejmują wobec niego artyści i instytucje kultury. Głównym kontekstem dla jej rozważań jest neoliberalna polityka przestrzenna.
Tomasz Fudala, Ewa Kalnoj-Ziajkowska, Piotr Olkusz, Agata Siwiak
W ostatnich latach, w związku z nowymi rozwiązaniami prawnymi, możliwe stało się łączenie prac o charakterze urbanistycznym i remontowym z działaniami społecznymi i kulturalnymi. Stawką jest zachowanie więzi społecznych w dzielnicach objętych wielkimi pracami rewitalizacyjnymi. Na ile poważnie traktowany jest udział społeczników i artystów w tych wielomilionowych projektach? Jaka jest funkcja instytucji kultury i jej obowiązki wobec miejsca i jego mieszkańców?
Po bandzie
Przychodzi Grek do Polaka
Marek Beylin
Brzmienie pamięci
Piosenka to drugi teatr
Ewa Wąchocka
Teatr polski w ciągu ostatnich blisko trzydziestu lat przeszedł gruntowne przemiany estetyczne, wprowadził na scenę nowe tematy i stymulował przeobrażenia w zakresie form pisarskich, a równocześnie zawarł przymierze z nowymi mediami. Zrywając stopniowo z paradygmatem dramatycznym również przyspieszył proces swego umuzycznienia. Trudno dziś właściwie o spektakl pozbawiony muzyki, czy to granej na żywo przez grupkę instrumentalistów, czy – jak bywa najczęściej – odtwarzanej lub wytwarzanej za pomocą elektronicznych urządzeń.
Varia
Konteksty: Przekształcanie mitów patriarchatu
Ida Ślęzak
Na marginesie wystawy 4. Berliner Herbstsalon De-Heimatize It!, Gorki Theater, Berlin 26 października-17 listopada 2019.
Nowe sztuki:
Ana Isaković i Ramiz Huremagić Da li bi htela da se još ponekad nađemo
Tino Caspanello Quadri di una rivoluzione
Z afisza
Contents