„Jak bardzo otwarty jest otwarty nabór?” – pytał Romuald Krężel, analizując strategie prowadzania „open callów” dla artystów i artystek. Pytanie Krężela, które padło podczas Imaginary School for the Future of the (Art) Institutions w Giessen, porusza problem instytucjonalnych uwarunkowań dostępu do sztuki. Warto je powtórzyć w odmiennym kontekście – przyglądając się jednorodnym grupom uczestniczek i uczestników projektów partycypacyjnych, w których biorą udział młodzi ludzie.
Wrzesień 1980 roku, nieco ponad miesiąc po rozpoczęciu słynnych strajków w Stoczni Gdańskiej, stają Kaliskie Zakłady Koncentratów Spożywczych „Winiary”. Wśród strajkujących znalazła się Jadwiga Kubisiak. Czterdzieści lat później jej córka Daria, reżyserka i dramaturżka, postanawia sięgnąć do rodzinnego archiwum, żeby opowiedzieć historię strajku w spektaklu przygotowanym w ramach programu Laboratorium Nowego Teatru w Teatrze Nowym Proxima w Krakowie.
Pięć piosenek o przemocy w teatrze. Śpiewają odważnie, z zaciśniętym gardłem, nieporadnie, z wyczuwalną tremą. Historie dotyczą ich samych, więc stres jest uzasadniony. Piosenki poświęcone są zarobkom w teatrze, dyrektorom teatrów, którzy sami u siebie reżyserują; „polskim Janom Fabrom”, pedagogom niereagującym na przemoc i „wszystkim kodeksom instytucji kultury i uczelni artystycznych w Polsce, które nie działają”. Spektakl to bardziej punkrockowy koncert z elementami detektywistycznymi.
