Nekropolityka

Joanna Krakowska

Blog

30 lis, 2021

Ktoś to wszystko przeczytał w Kinderszenen, książce o śmierci napisanej ze strachu przed śmiercią, w której autor za wszelką cenę usiłował nadać sens masakrze powstania warszawskiego, by stawić czoła własnej nieuchronnej śmierci. Strzępy, miazga, zwęglone resztki, skotłowane szczątki – oto co zostaje z ludzkiego życia po śmierci, nie tylko wtedy, kiedy wybucha czołg-pułapka, trafia się zbłąkany pocisk czy trzęsienie ziemi, ale zawsze. Rymkiewicz wie przecież, że „wszystko, co żyje, będzie zmasakrowane”.

Dzisiejsza nekropolityka jest ufundowana na podobnym lęku i doświadczeniu masakry. Żadna śmierć – ani w lesie, ani pod respiratorem, ani na łóżku porodowym – nie jest dość ważna. Każdej przecież można było zapobiec. Ciągle można zapobiegać, ale po co? Wszystko i tak będzie zmasakrowane. Nawet ja.

Udostępnij

Joanna Krakowska

W zespole redakcyjnym „Dialogu” od 1999 roku. Jest historyczką teatru współczesnego. Pracuje w Instytucie Sztuki PAN. Wydała monografie „Mikołajska” (2011), „PRL. Przedstawienia” (2016), "Demokracja. Przedstawienia" (2019), "Odmieńcza rewolucja" (2020). Jest współautorką książek „Soc i sex” (2009) i „Soc, sex i historia” (2014), a także współredaktorką antologii „(A)pollonia. Twenty First Century Polish Drama and Texts for the Stage” (2014) oraz słownika „Platform. East European Performing Arts Companion” (2016). Wydała antologię tekstów dla teatru „Transfer!” (2015). Kierowała projektem "HyPaTia. Kobieca historia polskiego teatru" (www.hypatia.pl). Jako uczestniczka teatralnego kolektywu jest współautorką dwóch spektakli „Kantor Downtown” (2015) i „Pogarda” (2016).