Pogoda na jutro
Rozpoczynamy cykl rozmów z ludźmi teatru, artystami, kuratorami, dyrektorami teatrów i instytucji kultury na temat ich sytuacji, możliwości działania i planów na przyszłość w kontekście polityki kulturalnej państwa. W tym numerze rozmowy:
Rozmowa z Pawłem Łysakiem
Rozmowa z Martą Keil i z Grzegorzem Reskem
Rozmowa z Joanną Szymajdą
K.
Paweł Demirski
Sztuka polityczna, osadzona w niedalekiej przyszłości. Jest jesień 2019 roku, wieczór wyborczy. Jarosław Kaczyński (tytułowy K.) i jego antagonista Donald Tusk śledzą wyniki sondaży, już za chwilę ma się okazać, który z nich obejmie władzę. Kibicują im postaci o różnym statusie: członkowie sztabu, zwykli ludzie, duchy. Niespodziewanie dochodzi do zamachu stanu, ale ostatnie słowo będzie miał kto inny... Sztuka w shakespearowskim stylu kreśli dramat władzy, przenikliwie prześwietlając genezę i obecną dynamikę konfliktu ideologicznego w Polsce.
Rozmowa z Pawłem Demirskim
Po bandzie
Powinni wprowadzić ład
Marek Beylin
Ludzie i wilki
Jolanta Kowalska
W Teatrze Modrzejewskiej w Legnicy na ścieżkę twórczej emancypacji wkroczyło zdumiewająco wielu członków zespołu. Szansę na autorski spektakl otrzymali między innymi Katarzyna Dworak i Paweł Wolak. Ich reżysersko-dramaturgiczny debiut w spektaklu Sami, przyjęty ciepło i budzący niemałe nadzieje na przyszłość, przypieczętował powstanie jednego z ciekawszych duetów twórczych w polskim teatrze.
Wierna wataha
Katarzyna Dworak i Paweł Wolak
Mroczna baśń osadzona w małym miasteczku. W dwóch rywalizujących ze sobą rodzinach przychodzą na świat same córki, choć wszyscy czekają na narodziny przyszłego księdza. Wreszcie najmłodszą córkę przeznaczają do klasztoru jako ofiarę. Wychowywana na świętą dziewczynka zaczyna się buntować, podobnie jej ojciec, tymczasem matka w obronie wspólnoty zamienia się w wilczycę. Społeczność domaga się krwawego rytuału... Sztuka napisana jest poetyckim językiem, stylizowanym na ludową opowieść, ale przedstawia uniwersalne mechanizmy wykluczenia.
Fałszywa ofiara
Rozmowa z Katarzyną Dworak i Pawłem Wolakiem
Wataha i struktura
Zuzanna Grębecka
Na dwóch krańcach małego miasteczka dwie rodziny o tym samym nazwisku, choć niespokrewnione. Od lat każda z nich na przemian – co drugie pokolenie – posyłała do klasztoru jednego z synów. Właściwym otwarciem akcji sztuki duetu Katarzyny Dworak i Pawła Wolaka jest moment, który można byłoby nazwać kryzysem struktury. Ustalony od lat porządek rzeczy, oczekiwany przez obie rodziny, pozostałych mieszkańców miasteczka i – może przede wszystkim – duchowieństwo przestaje działać: oto brak męskiego potomka, który mógłby wstąpić do seminarium. Claude Levi-Strauss, analizując strukturę wsi i życia społecznego południowoamerykańskich Bororo, wskazywał, że zmiany w obrębie owej struktury mogłyby doprowadzić do rozpadu społeczności. Taki podskórny lęk można też wyczuć u bohaterów Wiernej watahy.
Wynurzenia
Wiecie, co dalej
Pedro Pereira
Scena włoska
Wariacje wokół modelu Kraepelina
Davide Carnevali
Przełożyła Iwona Nowacka
Dotknięty demencją ojciec poddawany jest prowadzonej przez syna kuracji – zastosowanie leczenia opracowanego przez psychologa Emila Kraepelina, opierającego się na nieustannym wracaniu do wydarzeń z przeszłości, ustalaniu ich szczegółowego przebiegu, analizowaniu wariantów i luk we wspomnieniach staje się pretekstem do rozważań o społeczeństwie europejskim naszych czasów.
Skleroza Europy
Ewa Bal
Publikowana w tym numerze sztuka Carnevalego Wariacje na temat modelu Kraepelina (albo pole semantyczne duszonych królików) nawiązuje do postaci Emila Kraeplina, niemieckiego lekarza psychiatrii, dyrektora kliniki psychiatrycznej w Heidelbergu z końca dziewiętnastego wieku, gdzie przez pewien czas pracował także Albert Alzhaimer. To właśnie Emil Kreaplin po raz pierwszy w swoim opublikowanym pośmiertnie Podręczniku psychiatrii z 1910 roku użył określenia „choroba Alzheimera”. Carnevali z kolei odwołał się w swojej sztuce do mechanizmów zapominania jako dramaturgicznego wzorca głównie po to, by przy jego pomocy zbudować inną niż linearna akcję dramatyczną sztuki, bliską koncepcji teatru postdramatycznego Hansa-Thiesa Lehmanna.
Nawozy sztuczne
No eat, please!
Tadeusz Nyczek
Varia
Konteksty: Porządek dyskursu, porządek manifestu
Olga Byrska
Nowe sztuki:
Roald Hoffman Something that belongs to you
Nate Eppler The Ice Treatment
Anders Lustgarten The Secret Theatre. The Dark Arts of Elizabeth’s Spymaster
Z afisza
Contents
