Odliczanie do końca
Depresja. Metafora jako choroba
Eliza Kącka
Ktoś, kto nazwał depresją zjawiska polityczne, ekonomiczne, a zwłaszcza z zakresu stanów psychicznych, posłużył się metaforą. Stąd pytanie, czy depresja w perspektywie nieklinicznej, lecz egzystencjalnej, jest w ogóle chorobą? Odpowiedź brzmi: dotknięta bądź dotknięty depresją nie cierpi na schorzenie. Cierpi na metaforę.
Bezpieczne miejsce
Piotr Froń
Ona i on, zamknięci w pokojach jak kryjówkach, opisują sami siebie z zewnątrz, z dystansem ale też z czułością. Ich kompleksy, wspomnienia, lęki układają się w „biografię kolektywną”, w którą widz, szczególnie dwudziestoparoletni, może wpisać własne doświadczenie. To „protagoniści naszych czasów”, bez szczególnych właściwości, może poza pesymizmem: są pokoleniem katastrofistów. Jedynie w samotności czują się bezpiecznie, pogrążają się w introspekcji, ich bierność przechodzi w stan chroniczny. A kiedy wyglądają przez okno, widzą, że świat się kończy.
Z kryjówek
Rozmowa z Piotrem Froniem
Czasy żywe
Marzena Sadocha
Katastroficzne odliczanie do końca świata. Cztery postacie o mitologicznych imionach (Kasandra, Helena, Parys i Ulisses) oraz czterech polityków (prezydent, premier, poseł, minister zdrowia) to świadkowie nadchodzącej mimochodem Apokalipsy. Ich monologi, zanurzone w codzienności i w języku mediów, przeplatają się w różnych tonacjach: Kasandra wieści koniec, rząd uspokaja nastroje. Tymczasem został jeszcze tydzień, jeszcze dzień, jeszcze godzina... W sztuce słychać echa pandemii i niepokoje ekologiczne, ale katastrofa ma wymiar totalny: nastają czasy martwe.
To nie jest kraj dla kobiet, czyli zamrożone płatki śniegu
Natalia Lemann
Od mniej więcej dziesięciu lat w polskiej prozie kobiecej/pisanej przez kobiety, daje się zauważyć zaskakujący trend, polegający na odchodzeniu od prozy przytulnej, w kierunku nurtu, który można by nazwać „przytulnym/domowym katastrofizmem”. Zaproponowana przeze mnie robocza nazwa tego nurtu ma wymiar ironiczno-satyryczny. Czy może być bowiem mowa o przytulności w tak przerażającym świecie, jak ten wyłaniający się z twórczości wymienionych autorek?
Po bandzie
Królowie polscy
Marek Beylin
Pęknięcie czasu
Harmonia ciszy (La armonía del silencio)
Lola Blasco
Przełożyła Paulina Eryka Masa
Poprzez opowieść o staraniach dwójki rodzeństwa, mających na celu odzyskanie – bądź chociaż ustalenie – losów rodzinnego pianina, które zostało skonfiskowane prawowitym właścicielom wskutek przemian wywołanych hiszpańską wojną domową, Lola Blasco opowiada o losach Hiszpanii: od epoki przed generałem Franco do roku 2016. Pozbawiona linearnej fabuły sztuka jest dla czytelnika rodzajem układanki – może nie do końca możliwej do ułożenia (nawet sami bohaterowie sztuki zdają się gubić w przeszłości Hiszpanii), ale przejmująco ukazującej losy kraju, który przez dekady uciekał od dyskusji o własnej przeszłości.
Przeszłość zawsze powraca
Rozmowa z Lolą Blasco
Ustanowienia
Stało się coś, czy się nic nie stało?
Piotr Morawski
P.A.N.D.E.M.I.A.
Wałbrzych: sezon monodramatyczny
Katarzyna Lemańska
Dyrekcja i twórcy Teatru im. Szaniawskiego w Wałbrzychu zaproponowali precyzyjny plan na działalność teatru w pandemii: przygotowanie małych produkcji – z założenia monodramów, angażujących jak najmniejszą liczbę realizatorów; zachowanie wszelkich środków bezpieczeństwa na widowni; prezentacje zblokowane we wspólnych setach w różnych lokalizacjach (także pozateatralnych); przygotowanie autorskich spektakli przez wszystkich aktorów (zapewnienie im środków utrzymania); w razie lockdownu streamingi i repertuar online.
Sezon zawirusowany
Anna Jazgarska, Justyna Landorf, Henryk Mazurkiewicz, Barbara Pitak-Piaskowska, Paweł Stangret
Rozmowa o minionym sezonie teatralnym.
Zmiana kierunku
Ewa Hevelke
Festiwal Dialog towarzyszy polskiemu środowisku teatralnemu od 2003 roku. Po niemal dwudziestu latach odbyło się spotkanie dobrych znajomych. Niby świat i my razem z nim poszliśmy naprzód, niby patrzymy już w inną stronę rzeczywistości, lecz z sentymentu, z chęci powrotu do korzeni i pożegnania się z ustaloną na początku wieku formułą, spędziliśmy październikowy tydzień we Wrocławiu. Żegnaliśmy się z obrazami, które w naszej pamięci zostały dobrze osadzone.
Mój Perceval
Jacek Sieradzki
Po obejrzeniu 3sióstr Luka Percevala (Stary Teatr w Krakowie, TR Warszawa) autor wyciąga z komputera stare notatki z przedstawień Percevala oglądanych od nieomal dwudziestu lat, nie szlifuje ich ani nie cenzuruje. Co pewien czas dokłada wyodrębniony komentarz współczesny.
Bajki zwierzęce
Likwidacja rzek
Justyna Drath
Białoruś: minął rok
Głosy nowej Białorusi (Gołosa Nowoj Biełarusi)
Andriej Kuriejczyk
Przełożył Dariusz Jezierski
Nowy sojusz
Henryk Mazurkiewicz
Niezależna Grupa Teatralna Kupałowcy nie ma możliwości występów przed białoruską publicznością. Z widzem spotykają się teraz za granicą, podczas występów w Polsce, Niemczech czy na Litwie. Ale też w internecie. 13 września 2020 grupa założyła swój kanał na YouTubie, który w krótkim czasie zdobył ponad sto tysięcy subskrybentów.
Wyobraźnia dźwiękowa
Między praktyką a kompozycją
Antoni Michnik
Soundwalk narodził się w środowisku ekologii akustycznej i wiąże się z praktyką uważnego słuchania dźwięków otaczającej nas rzeczywistości. Audiowalk narodził się jako forma kompozycji, stanowiąc odpowiedź na przemiany praktyk słuchania, stał się rodzajem narracji dźwiękowej na słuchawkowe słuchanie w ruchu, strategią splatania eksperymentalnych radiowych form słuchowiskowych z nowym medium w narracje prowadzące słuchaczy przez przestrzeń.
Varia
Nowe sztuki
Carla Zúñiga Morales Un montón de brujas volando por el cielo
Mateusz Pakuła Houdini vs Conan Doyle
Svenja Viola Bungarten Maria Magda