„Uratować coś z czasu, w którym się już nigdy nie będzie” (s.237).

Chcielibyśmy na zakończenie wyrazić parę dezyderatów: aby międzynarodowe konkursy tańca stały się manifestacją tradycyjnie polską i perjodyczną, powtarzaną w regularnych odstępach czasu (chociażby co dwa lata); aby w celu ożywienia kultury taneczn

USIEKNIEWICZ Trochę jak w filmie, który zaczyna się od biogafii bohaterki, chcę zacząć od przedstawienia naszych gości. Biogramy nie będą aż tak długie, nie dlatego, że paneliści nie dokonali aż tak wielu rzeczy, ale dlatego, że nie mamy czasu. W naszej rozmowie uczestniczą:

Gdy byłam dziewczynką, mówiłam jak dziewczynka, czułam jak dziewczynka i myślałam jak dziewczynka. Potem zaś dorosłam i wyzbyłam się tego, co dziewczęce. Mane, tekel, fares – to znaczy: chyba dorosłam, niemal się wyzbyłam, prawie zapomniałam.