Taka robota?
Praca w teatrze. Reprezentacja - ciało - instytucja
Piotr Morawski
Przedstawianie na scenie pracy jest w gruncie rzeczy zawsze tautologią, bo w sytuację sceniczną wpisane jest wykonywanie pracy, choć relacje pracownicze przeważnie nie są ujawniane. Co nie znaczy, że praca nie była i nie jest tematem powstających spektakli.
Praca, praca
Ewa Mikuła i Piotr Froń
Dramaturgiczny zapis wywiadu z rodzicami autorki na temat ich pracy w fabryce, kopalni, lakierni, a także na temat satysfakcji, odpoczynku i przyjemności. Tekst jest pisany w dużej części gwarą śląską i traktuje o konfrontacji dwóch pokoleń i dwóch klas: podczas gdy ojciec i matka od lat pracują fizycznie, bez gwarancji stałego zatrudnienia, córka jako dramaturżka zajmuje się czymś mniej wymiernym i także walczy o stabilizację. Praca, praca to czuły portret rodzinny, próba spotkania dwóch światów, ale też materiał do refleksji nad trybem zatrudnienia, nad sytuacją eksploatowanych robotników i młodych prekariuszy.
Taka robota
Rozmowa z Ewą Mikułą i Piotrem Froniem
Zdaje się, jak gdybym… była martwa
Rebecca Schneider
Przełożyła Katarzyna Dudzińska
Zwracam się w stronę teatru, aby przemyśleć kwestię żywych trupów oraz przedstawić negocjacje, jakie zachodzą pomiędzy byciem żywym a byciem martwym, jako stosunki – zasadnicze stosunki – znajdujące się w samym centrum kapitalistycznego podejścia do pracy. Podejrzewam, że posiadająca długą tradycję zależność teatru od „niematerialnej pracy” – zdolności jego pracowników do tworzenia czegoś z niczego, niczego, co miałoby kształt materialny – pozwoli nam lepiej zrozumieć te relacje w „języku ekonomii” współczesnego kapitalizmu, które wiążą kapitał z produkcją i cyrkulacją afektu.
(Pierwodruk: „TDR: The Drama Review. A Journal of Performance Studies” vol. 56, no. 4/2012)
Weronika Parfianowicz
Nadprodukcja jest wynikiem przeniknięcia mechanizmów rynkowych do wszystkich obszarów naszego życia, pól twórczości, instytucji, w których pracujemy. Jest elementem systemu żerującego na naszej aktywności, bo to przede wszystkim ta ruchliwość – a nie treść i sensy – generuje zyski. Kiedy się zatrzymamy, zmęczymy, staniemy z boku – stajemy się dla systemu zbędni.
Non fiction
Bo to my
Anna Jazgarska
Formuła festiwalu zakładała zaproszenie twórców z całej Polski do udziału w siedmiodniowej artystycznej rezydencji, na którą składały się pięciodniowe warsztaty oraz prezentacja wyników pracy (w formule „work in progress”) podczas dwudniowego maratonu.
Po bandzie
Pochwała nieudanych tekstów
Marek Beylin
Jara Cimrman i jego świat
Bohaterka gabinetu luster
Aleksander Kaczorowski
Václav Havel w sztuce Anny Saavedry Olga (Horrory z Hrádečku) przypomina kogoś, kto wbrew własnej woli znalazł się w gabinecie krzywych luster. Olga jawi się za to jako bohaterka gabinetu luster, by tak rzecz – wyprostowanych. Podczas gdy jego odbrązawia się tu na potęgę, z niej robi się postać ze spiżu; jest tak poukładana, stabilna i przewidywalna, jak Havel chwiejny, bezbronny i bezradny.
Olga (Horrory z Hrádečku)
Anna Saavedra
Przełożył Tomasz Grabiński
Sztuka inspirowana biografią Olgi i Václava Havlów. Jej akcja rozgrywa się w Hrádečku, wsi, w której w latach siedemdziesiątych mieszkało małżeństwo, użyczając gościny wielu czeskim dysydentom. Opisując barwne wydarzenia z historii tego miejsca, autorce udaje się jednak ukazać intymną historię Havlów, zwłaszcza pozostającej w cieniu Olgi.
Czeskie nie-aktorstwo czyli teatr w poszukiwaniu wolności
Elżbieta Zimna
W Czechach od kilkudziesięciu lat grają dwa teatry, w których występują wyłącznie nie-aktorzy, a ich twórcami są osoby, które nigdy nie studiowały w szkołach artystycznych. Jeden z tych teatrów, Divadlo Járy Cimrmana, ma takie powodzenie, że w kolejce po bilety stoi się dwa dni, a przedstawienia utrzymują się na afiszu od pięćdziesięciu lat i grane są po tysiąc razy. Drugi teatr, Divadlo Na tahu, gra tylko okazjonalnie i mało kto wie o jego istnieniu.
Wspólnota mieszkaniowa (Vlastníci)
Jiří Havelka
Przełożył Michał Sieczkowski
Komedia, której bohaterami są mieszkańcy powojennego praskiego domu wielorodzinnego, spotykający się na zebraniu wspólnoty mieszkaniowej. Dyskusja o administrowaniu nieruchomością szybko odsłania skrywane emocje i charaktery bohaterów, prowadząc do wybuchów wciąż nowych konfliktów. Demokratyczne zarządzanie domem okazuje się ponad siły mieszkańców, którzy w końcu chętnie zrzekają się prawa do samostanowienia.
Nawozy sztuczne
Kręgosłup
Tadeusz Nyczek
Twarze
Transformacja. Katarzyna Figura i Adrianna Biedrzyńska
Ewa Hevelke
Kolejna część cyklu „Twarze” – tym razem lata dziewięćdziesiąte widziane z perspektywy dwóch aktorek: Katarzyny Figury i Adrianny Biedrzyńskiej.
Po przyjęciu
Bramm orth brexit
Tadeusz Bradecki
Maksim Gorki, Polska, 1905
„Niech Żyje Gorki”
Anna Kuligowska-Korzeniewska
Maksym Gorki brał czynny udział w rewolucji 1905 roku od samego jej początku. Aresztowano go i osadzono w Twierdzy Pietropawłowskiej. Jego zwolnienia domagali się wybitni przedstawiciele sztuki i nauki wielu krajów. Również w Polsce solidaryzowano się z Gorkim. Jak długo utrzymywała się ta życzliwość dla autora Letników, a tym samym dla rosyjskiej sztuki teatralnej? Krótko, niezmiernie krótko.
Varia
Nowe sztuki:
Katarzyna Szarla Gruss aus Buenos Aires
Alice Birch [ Blank ]
Lydie Parisse Manuel de l’amour moderne