Krajobraz nie jest naturalnym fenomenem, lecz kulturową kreacją kształtowaną za pomocą dyskursów i technologii. Techniki jego reprezentacji skodyfikowane zostały przez malarstwo a następnie upowszechnione przez film i fotografię – dlatego długo pozostawał w domenie zainteresowań kultury wizualnej. Konstruowany i oglądany przez soczewki konstytuujących go konwencji wizualnych wymagał oglądania z zewnątrz: pozwala bowiem jedynie na wejście w pozycję widza, ale już nie podmiotu przeżywającego.
Z tyłu sceny umieszczono witrynę chłodniczą, taką, z której wydaje się w sklepach mięso. Czeka gotowe, pocięte na kawałki, posortowane według cen i gatunków. Zamiast martwych zwierząt, wewnątrz leży nieżywy już Gibarian (Natasza Aleksandrowitch), a na ladzie zamiast wagi stoi radio Kasprzaka. W następnych scenach aktorka opuści sarkofag, aby wcielić się w rolę Giorgii Burton, upłynniając tym samym relację między żywym i martwym oraz zawieszając różnicę między ludźmi oraz quasi-ludzkimi tworami F, produkowanymi przez planetę na podstawie wspomnień i emocji mieszkańców stacji.
