Proporcje
Leżący w centrum Lizbony, opodal Uniwersytetu rozległy, stary park Jardim do Campo Grande, od niedawna nosi nazwę Jardim Mario Soares. Wraz z uroczystą zmianą nazwy, do dawnych atrakcji, takich jak jezioro, po którym można popływać łódką, kawiarni i restauracji oraz urządzeń sportowych dodano kilkumetrowej średnicy wybetonowany krąg otoczony ławeczkami. Po środku stoi mównica, a na niej wypisano sentencję nawołującą do tego, by egoizm i własne interesy nie brały góry nad wolą zwycięstwa, bo przegrywają tylko ci, którzy rezygnują. Ewentualny mówca, który zechce i może dowolnie tam przemawiać – do drzew, czy do kogokolwiek, kto przysiądzie w kręgu (też ozdobionym sentencjami filozoficznymi, ekologicznymi) – będzie miał przed sobą widok na uliczkę, na końcu której znajduje się od 1936 roku słynna prywatna szkoła, jedyna za czasów Salazara szkoła świecka Colegio Moderno, krzewiąca wartości humanistyczne, solidarność i szacunek dla innych. Założył ją ojciec obecnego patrona parku, a do dziś prowadzi jego córka. Wśród absolwentów są liczni naukowcy, dziennikarze i artyści. Patron parku, Mario Soares, dwukrotny premier i dwukrotny prezydent Portugalii, historyk i filozof, a także prawnik, obrońca praw człowieka, zwolennik integracji europejskiej i twórca koncepcji tak zwanej otwartej prezydentury doczekał się w parku także pomnika.
soares.jpg
Ta skromna reprezentacja wielkiego człowieka, nazywanego przez rodaków ojcem demokracji, nasunęła mi wspomnienie innego pomnika, widzianego ponad dziesięć lat temu w Iranie.
skan_20200929_2.jpg
Dzisiaj może nawet i to nie zostało po Mohammadzie Rezie Pahlawim.