Zabrać głos
Dama z łasiczką
Elżbieta Chowaniec
Opowieść zainspirowana biografią Simony Kossak, badaczki i popularyzatorki życia zwierząt. Potomkini artystycznej rodziny nie spełniła pokładanych w niej nadziei i zaszyła się w Puszczy Białowieskiej, bo wśród saren i dzików była szczęśliwsza niż wśród ludzi. Autorka sięga po ciekawy chwyt formalny, rozpisując postaci Simony i jej bliskich między różne zwierzęta. W ten sposób wypełnia do pewnego stopnia przesłanie swojej bohaterki, by spróbować wykroczyć poza człowieczeństwo i oddać głos mieszkańcom Puszczy.
Zabrać głos jako zwierzę
Rozmowa z Elżbietą Chowaniec
Monika Żółkoś
Niezwykle mocny głos sprzeciwu wobec ideologizacji i instytucjonalizacji macierzyństwa przychodzi od autorki sytuującej się w samym środku życia literackiego dwudziestolecia międzywojennego. Czytana dzisiaj twórczość teatralna Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej odsłania swoje publicystyczne ostrze, brzmi gorzko i przenikliwie. Macierzyństwo jest być może największym tematem jej dramatów, który wciąż jeszcze nie wybrzmiał wystarczająco mocno.
„Pani prokurator”, czyli o resentymencie
Agata Łuksza
Dramat Pani prokurator Marii Morozowicz-Szczepkowskiej jest nie tyle tekstem zapomnianym, ile kompletnie nieznanym, który – prawdopodobnie – nigdy nie opuścił szuflady biurka autorki. Jest to bowiem tekst, który bezpośrednio i wyraziście pokazuje patologie reżimu stalinowskiego w Polsce wczesnych lat pięćdziesiątych.
Wynurzenia
Explosion
Pedro Pereira
Pogoda na jutro
Rozmowa z Karoliną Ochab
Rozmowa z Maciejem Nowakiem
Kolejne rozmowy z cyklu Pogoda na jutro o sytuacji polskiego teatru w kontekście sytuacji społecznej i polityki kulturalnej państwa.
Nawozy sztuczne
Zewnętrzna, wewnętrzna
Tadeusz Nyczek
Zawsze wojna
Front
Krzysztof Bizio
Pięć scen, w każdej dwóch mężczyzn i trzeci, który milczy albo tylko się o nim rozmawia. Różne scenerie i sytuacje: na komisariacie, przed pogrzebem, po rozmowie o pracę, w domku letniskowym, w opuszczonym hangarze. I pięć studiów przemocy, do której dochodzi z absurdalnych niekiedy powodów. Dramatopisarz Krzysztof Bizio kolejny raz, przy użyciu minimalistycznych ale wyrazistych środków, bada anatomię konfliktu.
Poprawność społeczna
Rozmowa z Krzysztofem Biziem
Beata Popczyk-Szczęsna
Krzysztof Bizio tworzy teatr minimalny, teatr spotkania dwóch, może trzech osób, które w małej, zamkniętej przestrzeni prowadzą przyziemne rozmowy bądź podejmują zdecydowane, nasycone agresją akty działania.
Po bandzie
Czy ktoś widział ironicznego nacjonalistę?
Marek Beylin
Scena rosyjska
Marina Dawydowa
Przełożyła Agnieszka Lubomira Piotrowska
Od pewnego czasu Kiriłł Sieriebriennikow jest już nie tylko reżyserem, ale też symbolem nowego rosyjskiego teatru. A jego „sprawa” – to pryzmat, przez który można, przy odrobinie dobrej woli, przejrzeć wszystkie polityczne, ekonomiczne i estetyczne problemy Rosji.
Wizyta (Wizit)
Irina Waśkowska
Przełożyła Agnieszka Lubomira Piotrowska
Nie wiemy, czy bohaterka tego monodramu prowadzi rozmowę z bliską osobą, z psychoanalitykiem, czy może się modli. W poetyckiej emfazie, podobnej często do Pieśni nad Pieśniami, opowiada o kolejnych doświadczeniach dojrzewania, a przede wszystkim o seksualności. Czy w młodości była ofiarą? Jak tamto przeżycie odbiło się na jej dorosłości?
Ciemno – spać, jasno – uciekać
Pawieł Rudniew
Przełożyła Agnieszka Lubomira Piotrowska
O Irinie Waśkowskiej, która w swojej twórczości podejmuje wyraziste tematy kobiece. Najpoważniejszym konfliktem w jej ujęciu jest więdnięcie i obumieranie kobiecego ciała w kontekście kontroli i opresji, zakazu miłości i niemożności życia bez oglądania się na innych.
Mama (Mama)
Asia Wołoszyna
Przełożył Krzysztof Tyczko
Dla bohaterki tego monodramu każde urodziny są powodem do szczególnego rodzaju wyrzutów sumienia. Gdy miała kilka lat jej matka umarła na raka zostawiając serię listów do odczytywania przez kolejne lata, a dniu urodzin córki. To przede wszystkim życzenia, ale także spis wyobrażeń matki dotyczących życia bohaterki. A to, co sobie wyobrażała i czego życzyła matka bohaterki, znacząco różni się od rzeczywistości.
Antydoc tragedia
Maryla Zielińska
Asia Wołoszyna, autorka dramatu Mama, pisała tę sztukę w kryzysowym momencie swojego życia zawodowego, gdy zastanawiała się, czy to, co robi ma sens. Chciała sprawdzić się w jakimś eksperymencie, nowej formie, odmiennym języku. Pomyślała o dramacie dokumentalnym, ale skonstruowanym z fikcji, tak by literacka kreacja wydała się z życia wyjętym kawałkiem w stylu Teatru.doc.
Czego ona znowu chce?
Szaleństwo Ofelii, jako strukturalne przekształcenie sceny publicznej
Ewa Majewska
Śledząc poczynania Ofelii w performansie Zorki Wollny, podążamy nie tylko za działaniem systemu przedstawiania, ale doświadczamy też problemów i ograniczeń politycznej reprezentacji, odnajdujemy w sobie i w innych wszystkie te porzucone, ośmieszone, odizolowane i zrozpaczone kobiety, które starcia ze społecznymi normami płci doświadczają jako zderzenia z niemożliwym do pokonania przeciwnikiem.
Emancypacyjny gniew
Paulina Trzeciak
Struktura spektakli Marty Ziółek przybiera formę zbioru różnych, fragmentarycznych, ale powiązanych ze sobą kompozycji ruchowych. Wychodzące poza medium tańca performanse przenikają się z kontekstami społeczno-kulturowymi i tym samym przedstawienia sytuują się na styku rozmaitych dyscyplin. Cztery spektakle Marty Ziółek – Zrób Siebie, TO, So Emotional i Pixo to podróż po codziennych doświadczeniach późno-kapitalistycznej rzeczywistości.
Varia
Konteksty: bajka o estetyce i poglądach
Olga Byrska
O dyskusji we francuskiej prasie dotyczącej kontrowersyjnej propozycji wydania antysemickich pamfletów Céline'a.
Nowe sztuki
Audrey Schebat La Perruche
Ibrahim Amir Homohalal
Florian Zeller Le Fils
Z afisza
Contents
