Kiedyś na więzienie mówiło się pudło. Posadzili kogoś w pudle czy do pudła? Zapudłowali. Siedzieliśmy w pudle. Wypuścili nas z pudła. Większość z nas przeżyła, przynajmniej jak dotąd. Skoro mogliśmy nie przeżyć, a przeżyliśmy, to znaczy, że pudło, czyli niecelne trafienie.
Dziś zaangażowanie instytucji kultury w szereg wyzwań o charakterze partycypacyjnym, dotyczących edukacji przez sztukę czy też rewitalizacji jej narzędziami przestrzeni zdegradowanych, wydaje się niezbędne.
Powinowactwo sztuk przybierało w dwudziestym wieku rozmaite formy i na różne sposoby wiązało się z usposobieniami twórców. Młody poeta Jarosław Iwaszkiewicz poważnie myślał o zajęciu się komponowaniem nie tylko słów, ale i muzyki.
PLK: Polska Literatura Kretyniczna. Słynie z uczuć, jakimi otacza środowiska i osoby umysłowo niewładne, zabełkotane w szczątkowym kontakcie z rzeczywistością, zatrzaśnięte w lękach, nieufności i sprycie, w powtarzaniu formułek mających świadczyć o dogłębnej znajomości praw tego świata.
Jest taki wiersz Jarosława Iwaszkiewicza Rzeczy z wydanego już pośmiertnie tomu Muzyka wieczorem:
Jacenty Dędek jeździł po Polsce. Przez sześć lat przemierzał wspólnie z żoną, Katarzyną Dędek, bezdroża, by dotrzeć do małych miejscowości, położonych trochę dalej niż centrum.
Pojęcie teatru mieszczańskiego przez długie lata miało charakter stygmatu. Oznaczano nim wszystko to, co kojarzyło się z konserwą, oportunizmem, skostniałością, niewygórowanymi ambicjami i podlizywaniem się widowni.
Dwanaście razy wstawała z wielkiego łoża ubrana jedynie w nocną koszulę, rozmamłana, rzucająca gromy na cały świat. A mimo to nawet przez chwilę nie była wulgarna.
„Zresztą jesteśmy wszyscy zdrowi i nawet materialnie właściwie nic się dotychczas bardzo złego nie stało” – pisał Karol Szymanowski z Tymoszówki, we wrześniu 1914 roku, w liście do Stefana Spiessa, z którym kilka miesięcy wcześniej odbyli
