Od dziesięciu lat współtworzę teatr dla dzieci, młodzieży i rodzin w Polsce. Ponieważ jestem przede wszystkim pedagożką teatru, bliskie mi są działania – tak warsztaty, jak i spektakle – świadomie i głęboko angażujące ludzi, umożliwiające wielopoziomową partycypację, oparte na budowaniu relacji.
Dramaty Pawła Demirskiego tak dalece zrosły się z teatrem Moniki Strzępki, że niełatwo jest usłyszeć je na nowo. Teksty te, pisane nierzadko równolegle do prób nad spektaklami, są dokumentem procesu twórczego obojga artystów i w znacznej mierze współtworzą wypracowany przez nich idiom sceniczny.
W pierwszym sezonie pandemii, wiosną 2020 roku, po zaledwie kilku tygodniach zamknięcia w domach i zamknięcia instytucji kultury – co, o ironio, wydawało się już długim czasem – nie brakowało prób przewidzenia przyszłości.
Jeśli to czytasz, za późno.
Powinienem był stać wprost przed tobą, patrząc ci w oczy i mówiąc te słowa. Tymczasem pozostało ci tylko tyle. Dokument.
W podwarszawskim Truskawiu, na skraju Puszczy Kampinoskiej, stoi słup pamiątkowy z takim oto napisem wyrytym w nagrobnej płycie:
Ludzkość stoi dzisiaj przed trudnym wyborem… Jeśli struktury ludzkiego umysłu pozostaną niezmienione, zawsze będziemy odtwarzać ten sam świat, to samo zło, tę samą dysfunkcję.
Eckhart Tolle
W wyobraźni wizualnej salon Madame Geoffrin (1699-1777) utrwalił się dzięki obrazowi Aniceta Lemonnier Lektura tragedii „Sierota chiński” Voltaire’a… z 1812 roku, wyznaczającemu określony standard myślenia o osiemnastowiecznych salonach – zresztą zupełnie fałszywy.
Nie słyszymy braw. Śmiechu trzeba się domyślać. Żadnych chrząknięć, kasłania, ziewnięć. Sami chrząkamy, bijemy sobie brawa i śmiejemy się podczas spektaklu. Ale też o wiele więcej – przez cały czas jesteśmy dla siebie czuli.
